در طول چند دهه اخیر در اثر حرکت شتابان کشور ما به سوی توسعه، کالبد شهرها تغییرات بسیار شدیدی را متحمل شده اند. در اثر این تغییرات فکر نشده کالبدهای بسیاری در شهرهای ما از بین رفته اند، به عبارت دیگر می توان گفت که مردم ما دارای فعالیت ها و نیازهایی هستند که دیگر کالبدی برای این فعالیت ها در شهرها وجود ندارد.در شهرهای کهن ایرانی نظام کالبدی شهر به طور کلی بر اساس مقیاس انسانی یا مردم واری استوار بوده است و وسعت شهرها و فاصله میان مراکز مختلف آن چنان بود که شهروندان با پای پیاده از نقطه ای به نقطه دیگر می رفتند. با پیدایش حمل و نقل ماشینی بسیاری از فضاهای شهری که محل زندگی اجتماعی بود، به گذرگاه و توقف گاه وسائط ماشینی تبدیل شده و این توسعه به تدریج تمام ساختار کالبدی و اجتماعی شهر را زیر نفوذ برد.